آیا شما هم این حس رو دارین اکثر آدما الکی زندگی میکنن؟
منظورم اینه زندگیشون پوچه و دست آوردی ندارن
من معمولا توی خوابگاه تایمایی که رفت و آمد زیاد هست و خودم حوصله دارم و مخصوصا ترمای قبل که هنوز ترم بالایی به معنای واقعی حساب نمیشدم و اکثر افراد رو میشناختم یه مدت به این فکر میکردم که دستاورد این آدما که اینقد جنب و جوش دارن چیه؟
و به نتیجه نمیرسیدم.یعنی به نظرم همگیشون(بدون استثنا)پوچن
حالا سوالی که مهمه اینه که من خودم پوچ هستم یا نه؟خودم فکر میکنم نیستم.این خودمی که میگم در واقع تصویریه که از خودم تو ذهنم دارم!
فکر میکنم همه آدما اینطوری باشن.مثلا تو یه آدمی هستی با یکسری از ویژگی ها ولی درون ذهن خودت چیز دیگه ای تعریف کردی از خودت برای خودت.آرمان ها و آرزوهاتو برای خودت مجسم میکنی و فکر میکنی اون هستی در حالی که نیستی!
خلاصه از نظر خودم پوچ نیستم ولی شاید همه از نظر خودشون پوچ نباشن ولی اونچیزی که بقیه میبینن ازشون(ازمون)پوچ باشه
الان اوضام خوب نیست.درواقع هیچ وقت خوب نبود.البته منظورم از خوب بودن اینه اون چیزی که من میخواستم نبود
مشکل اصلیم فکر میکنم عادته
عادت کردن به کارهای بد.عادت کردن به تنبلی،عادت کردن به سیگار،عادت کردن به خواب زیاد،عادت کردن به...(اسمشو نمیارم!)
از اینا خوشمم نمیاد.باهاش حال نمیکنم.فقط عادت کردم.آدمایی رو میبینم که با اینا واقعا حال میکنن ولی میگم من بعد از هر کدومش فقط حس عذاب وجدان میگیرم ولی ناراحت میشم.خوب اینا هر روز اتفاق میفته.چند ساله که اینا هر روز اتفاق میفته و این باعث شده غمگین باشم.خیلی غمگین
برا درمانش شروع کردم به کتاب خوندن.در واقع کتاب میخوندم ولی سیر مطالعاتیمو عوض کردم
فایده نداشت.بخاطر همون تنبلی.تنها فایدشون اینه رفیقام که باهاشون صحبت میکنم میگن خیلی خوب به آدم انگیزه میدی.حرفات تاثیر گذاره.ولی در واقع اشتباه میکنن.چون هیچکدوم بهبودی تو زندگیشون پیدا نکردن
ادامه دارد...
