busymind

رفتم یه سرچ بزنم در مورد کتابی که صدرا معرفی کرد و واقعا به دل نشست

چیزی رو گفته که خیلی دوست دارم در موردش حرف بزنم ولی نمیتونم اینقدر قشنگ بگم

---------------------------------------------

«آیین دوستیابی و چگونگی نفوذ در دیگران» نوشته دیل کارنگی(۱۹۵۵-۱۸۸۸)، نویسنده و سخنران خودانگیزشی است.

در بخشی از مقدمه کتاب می‌خوانیم:

تقریبا تمام این موارد و خواسته‌ها معمولاً ارضا می‌شوند ــ همه به جز یکی.‌اما یک آرزو وجود دارد ــ آرزویی تقریبا به عمق و اهمیت نیاز به غذا یا خواب ــ که به ندرت ارضا می‌شود. این همان چیزی است که فروید آن را «تمایل به بزرگ بودن» و دیویی آن را «آرزوی مهم بودن» می‌نامند.

لینکلن نامه‌ای را چنین آغاز کرد: «همگان تمجید را دوست دارند.» ویلیام جیمز گفت: «عمیق‌ترین اصل در طبیعت بشر، عطش بی‌پایان او به تقدیر شدن است» او از کلمه خواسته، تمایل، آرزو و یا مانند آن استفاده نکرد. او گفت "عطش بی‌پایان" برای تقدیر شدن و مقبول واقع شدن.

در اینجا با یک عطش سیری ناپذیر انسان روبه‌رو هستیم و معدود افرادی که بتوانند صادقانه این عطش قلبی را سیراب کنند، دیگران را در کف خود خواهند داشت و «حتی مرده‌شور هم از مردن او افسوس خواهد خورد».

آرزوی مهم بودن و یا احساس اهمیت کردن یکی از تفاوت‌های بارز انسان و حیوانات است. این عطش مهم بودن بود که باعث شد یک پادوی بی‌سواد فقیر خواروبارفروشی به مطالعه برخی کتاب‌های حقوقی که در کف یک بُشکه کهنه پیدا کرده و به مبلغ ۵۰ سنت خریده بود بپردازد. شاید شما هم نام این پادوی خواروبارفروشی را شنیده باشید. اسمش آبراهام لینکلن است.

این عطش احساس مهم بودن بود که باعث شد دیکنز رمان‌های جاودانی خود را بنویسد. این عطش، انگیزه سِر کریستوفر رِن در طراحی سمفونی‌هایش بود و همین عطش راکفلر را واداشت میلیون‌ها دلاری را انباشته کند که هرگز نتوانست خرج کند و همین عطش بود که ثروتمندترین خانواده شهرتان را واداشت خانه‌ای بسازد که خیلی خیلی بیش از حد نیازش می‌باشد.

همین عطش است که شما را وامی‌دارد جدیدترین مُد لباس‌ها را بپوشید، آخرین مدل اتومبیل را برانید و درباره هوش و نبوغ کودکانتان سخن‌سرایی کنید.