از یه زاویه که نگاه میکنم اوضاع خیلی خوبه.جسم سالم،ذهنی که کار میکنه و اگر یه مدت تمرینش بدم کاراییش چند برابر میشه،غذا و سقفی روی سرمون،رفقایی از هر جنس که میتونه باعث جلوگیری از ناامیدی بشه
شاید اینا خیلی سطحی به نظر برسه ولی به نظرم تموم مقدمات لازم برای رسیدن به موفقیته که خیلی ها ندارن
از زاوبه دیگه ناامیدی تموم وجودمو گرفته.همش حس رخوت دارم.دایما گیج و سردرگم هستم و اصلا نمیدونم چی میخوام.این شد که تصمیم گرفتم دوباره شروع کنم به جدی نوشتن.برنامه هامو بگم و خودمو نقد کنم.
مهم ترین ویژگی که باید داشته باشم صبر هست.هر کاری زمان میبره.صبر و تمرین باعث قدرت میشه
نباید بزارم حس یاس و ناامیدی بهم غلبه کنه
یکم زندگیم باید نظم بگیره و از این حالت دربیاد.وقتشه که خودم و پتانسیل های خودمو محک بزنم
