busymind

در کنارش با همسر آینده جاهای قشنگ دنیا رو میگردم. کلا زندگی و پدر لذایذ دنیوی رو میارم جلو چشمش :))

خیلی تو فاز بیزینس زدن اینا نیستم.

درست میگی. و به احتمال زیاد عادی شدن سطح رفاه باعث بشه چیزهای بیشتری بخواهیم.

از یه طرف دیگه انگیزه‌های مصرف‌گرایی و نوگرایی (در محصولات مورد استفاده) از طریق رسانه‌ها پیوسته تقویت و تغذیه میشه. و خیلی سخت میشه گفت به این چیزی که دارم و هستم راضیم و بیشتر از اون نمی‌خوام.

الان که نگاه میکنم کامنت بالاییم رو خیلی دوست ندارم. یه جورایی رنج‌گریزانانه‌ست. چون بعضی از لذت‌های به یاد موندنی تو دل همین رنج‌هاست.

حالت ایده‌آل‌ش اینه که نیازهای اولیه فرد (سلامتی، دوست داشته شدن، کار، تاثیرگذاری بر محیط و ...) تامین بشه و در مواقع سخت زندگی (بیماری، حوادث طبیعی و ...) امنیت مالی داشته باشه (و این امنیت از طریق نظام اقتصادی حاکم بر کشور/جامعه تامین میشه)

البته این حالت ایده‌آلی که ازش صحبت می‌کنیم در کشوری مثل سوییس و سوئد و ... کاملا معمولیه :))))

با همسر و بچه هام (اون موقع قطعا دارم دیگه :دی) سفر میرم

کتاب خوندن (البته اگه نگاه پشتش درست باشه) چیزی نیست که با رسیدن به هدفهات دیگه به نظرت با معنی و قشنگ نیاد!

به هر حال کسی آینده ش رو ندیده یا توی دنیای موازی ای نزیسته که بتونیم بگیم "قطعا پشیمون نمیشم یا قطعا اگه فلان اتفاق بیفته بهمان واکنش رو نشون میدم یا ..."

ولی پیش بینیم از خودم باتوجه به شناختی که از خودم دارم اینه که اگه کف مازلو برام اوکی بشه هم همین کارایی رو میکنم که الآن دارم انجام میدم! البته با سرعت بیشتر :)

چون فکر میکنم جای خودمو پیدا کردم و دیگه بقیه ش قدم گذاشتن توی اون مسیره!

درمورد سوال آخرت هم واژه ی "پشیمون" رو دوست ندارم! ممکنه یه سری تصمیم هام رو دوست نداشته باشم ولی به هر حال مجموعه ی تصمیمای من بودن که من رو ساختن، و چون از "من" ـِ اون روزهام راضیم (احتمالا) پس از مجموعه ی تصمیم هام هم راضیم :)

میخوام مخالفت کنم :)

همه با کتاب خوندن خفن شدن، اما بعد خفن بودنشون رو با کاری که کردن نشون دادن...

به گمان من..

اما اینکه میگی کتاب خوندن به خودی خود هدف نیست رو قبول دارم. برای همین چیزای دیگه ای رو هم کنار کتاب خوندن گفتم:

سوال جالبی پرسیدی تا الان بهش فکر نکرده بودم 

هیچ چیز مثل کمک کردن به دیگران نمیتونه منو ارضا کنه