322
متاسفانه واقعیت اینه که آدم غمگینی هستم
حالا اینجا کسی منو نمیشناسه و باهام تعامل نداشته ولی شاید اینو به کسایی که باهام زندگی میکنن بگم اول بخندن
توی جمع معمولا زیاد حرف میزنم وشوخ طبع هستم ولی اینکارم دوست ندارم!نمیدونم چرا با اینکه دوستش ندارم انجامش میدم.یکی از مسائلی هست که اگه رفتم پیش روانشناس حتما باهاش در موردش صحبت میکنم.توی یه سریالی میگفت:روحیه ی شوخ طبعی از افسردگی نشات میگیره،از نداشتن قدرت،از غمگینی و ناامیدی،از تنها شدن و تحقیر شدن...
حالا میخوام ببینم واقعا این جور چیزی وجود داره یا نه
بگذریم...
خلاصه اینکه توی جمع خنثی و به سمت شاد و شوخ طبعی هستم ولی قسمت اصلی تنهایی هست.کاملا ناامید و پوچ و بی هدف
و میبینم که اصلا جواب نمیده و متاسفانه از طرف دیگه خیلی ایده آل گرا هم هستم.نه اینکه کار خاصی بکنم ففط خیلی رویا بافی میکنم
راهی که ذهنم میرسه اینه که باید ناخوآگاهمو گول بزنم.باید تلقین کنم به شاد بود.هدف داشتن.هدفای کوچک داشتن.اینو گفتم یاد یه چیزی افتادم!
یکی از اقوام نزدیک که اصلا اهل درس نیود از هنرستانش که تموم شد تصمیم گرفت مسیر دیگه ای رو بره و الان دکتری کامپیوتر میخونه تو آمریکا.و این آدم بسیار مثبت و خوشبینه
هر کار میکنه براش بزرگ دیده میشه.مثلا وسط خوندن یه کتابی اگه بگوزه بعد میاد میگه آره داشتم فلان کتاب رو میخوندم نشون به اون نشون که فلان جاش که رسیدم گوزیدم:/
مثال خوبی نشد ولی میخام بگم اعتماد به نفس زیادی داره و کوچک ترین کارش هم براش ارزشمنده و خیلی بزرگ میبیندش البته نه اینکه بخواد شوآف داشته باشه
ولی من هر کاری میکنم اگه بهترین حالت نباشه اصلا دوست ندارم در موردش حرف بزنم و این باعث میشه کلا در مورد کاری حرف نزنم چون هیچ وقت کاری نکردم که اینقدر خوب باشه که میخام
خلاصه این بنده خدا بهم یه کتاب هدیه داد اولش نوشت هر ماه یه هدف انتخاب کن و براش تلاش کن و وقتی بهش رسیدی خودتو تشویق کن
کلا میخواستم بگم سبکش اینطوره و خیلی خوب جواب گرفته
خودمم میخام سعی کنم مثبت تر باشم.با آدما بهتر رفتار کنم.خیلی مشکل دارم توی این بحث
شادتر باشم.از چیزای کوچک هم شاد بشم
امید داشته باشم.هرچند کلا با مفهوم امید مشکل دارم ولی باید سعی کنم امید داشته باشم
کسی تجربه یا پیشنهادی نداره در این مورد؟