busymind

اگر کاری برات معنای درست حسابی‌ای داشته باشه، بدون توجه به سختی یا آسونیش انجامش میدی...

به قول نیچه «آنکه چرایی خود را یافته است، با هر چگونه ای کنار می‌آید» :)

منظورم معنای قلبیه نه فکری!

چیزی که براش هیجان داشته باشی... مثلا برای من کمک کردن به مردم ارزشمنده، پس زحمت درس خوندن و اضطراب‌ها و تنش‌های جانبی و درنتیجه روانشناس شدن رو به جون می‌خرم!

البته این مثالی که زدم خیلی ناقص و ناکافیه... صرفا کلیتی از منظورم رو بیان می‌کنه :)

درمورد چرایی هم همون ارزش‌های شخصی آدمه که تاثیرگذاره. برای اکثر "آدم مذهبی‌ها" اعتقاداتشون با ارزش‌های شخصیشون هم‌پوشانی داره صرفا :)

خب حرف من اینه که هیجان تزریقی، تا ابد تخلیه میشه و باز باید تزریقش کنی!

هیجان باید از درونت بجوشه... باید بتونی کاری که دوست داری بکنی رو طوری تفسیر کنی که براش معنا پیدا کنی. باید بتونی یه جوری به ارزش‌های شخصیت لینک‌شون کنی تا هیجانت بجوشه....

می‌خوای مهاجرت کنی که چی بشه؟ اگه جواب درست و محکمی براش داری پس هیجان هم داری و هر طور شده انجامش میدی... اگه نه، تا ابد ممکنه غر بزنی ولی هیچ‌وقت انجام نمیشه!

حقیقتی که هست اینه که آدمی خیلی قدرت انتخاب بالایی نداره :)))

مسئله، به گمان من، اینه: راه‌هایی وجود دارن که از طرف ارزش‌های شخصیمون حمایت میشن.. هدف‌هایی که هرکدوم به نحوی ارزش‌هامون رو ارضا می‌کنن. ما برای انتخاب اون راه‌ها حق انتخاب داریم :)

اما درمورد مواد: لذت با رضایت متفاوته. انجام کار لذت بخش نیاز به هیجان عجیب و غریبی نداره.. اما باید بدونیم که لذت در عموم موارد منجر به رضایت درونی نمیشه!

من نمی‌تونم نسخه‌ای برای همگان بپیچم حقیقتا!

ولی می‌تونم بگم که خودم این کارو کردم :)

سال 97 که از کامپیوتر شریف انصراف دادم و رفتم برای روانشناسی بخونم دقیقا همین کارو داشتم می‌کردم...

لطفا تو هم نظرت و نگاهت رو توی پست آخری که من گذاشتم (که جمع بندی همین بحث اینجاست) به شکل کامنت بگو.... :)