فکر کن ترم یک دانشگاهی با همین طرز تفکر
شک ندارم نمره اول دانشکده بودم!
شیطنت نمیکردم.رفیق ناباب اصلا.کلا دایره دوستان رو خیلی محدود میکردم.خیلی خیلی
خودمو غد میگرفتم و با هرکس صمیمی نمیشدم
حالا پنج ترم گذشته و ترم شیشم...خیلی از چیزی که میخوام فاصله دارم
ولی شدنیه...
فقط مشکل اینه که چی میخام؟هر کاری شدنیه ولی یکم انگیزه میخاد
کاش یکی بود میشد باهاش حرف بزنم.هر روز....فقط برا اینکه خالی کنم خودمو و یادم نره چی میخوام
میخوم تغییر رو شروع کنم
روزی یه برنامه برای خودم تعریف میکنم و سعی میکنم کدشو پیاده کنم و در طول زمان گسترششون بدم
زبونش فعلا مهم نیست و با هر زبونی که راحت تر بودم انجامش میدم
ببینم تا عید چقدر تغییر میکنم!
هر چند این برنامه رو قبلا هم پیاده کردم ولی فراموشش کردم
ایندفعه احتمالا فرق میکنه!
امشب هم اتاقیم ماجرای جالبی رو تعریف کرد
استاد درس عمومیشون اومده سر کلاس و ظاهرا سن زیادی هم داشته
گفته من سال 67 رییس بیمارستان روانی ها بودم.اونموقع هفده سال سابقه کار داشتم.یه روز یه جوون اومده اونجا استخدام شده و مدرک تحصیلاتی دانشگاهی داشته و بعد یه مدت بخاطر همین مدرک شده رییس بیمارستان و این بنده خدا شده معاونش
میگه سر یه موضوعاتی اختلاف نظر داشتیم که یه روز این جوون تحصیل کرده به این بنده خدا میگه شما به اندازه مدرکت نظر بده و حسابی میخوره توی پرش.استعفا میده از بیمارستان و میشینه میخونه و مدرک دیپلمو میگیره و کنکور میده و پرستاری تهران قبول میشه ولی انتقالی میگیره به شهرش و در کنار کار درسشم میخونه و بعد ارشد و دکترا مدیریت میخونه و میشه رییس خفن ترین بیمارستان شهر......
خلاصه الان میگه دوست دارم اون بنده خدا رو ببینم و پاهاشو ببوسم بخاطر حرفی که بهم زده
زندگی گاهی اوقات خیلی عجیب تغییر میکنه
از این به بعد احتمالا بیشتر بنویسم.خیلی بیشتر
ولی موضوعات زیادی رو شامل میشه و میدونم که احتمال زیاد جذاب نباشه
موضوعاتشو مشخص میکنم که روی مطالب بدرد نخور وقتتونو هدر ندین!
ولی یسری موضوعاتم هست که دوست دارم خونده بشه هرچند کم!
